Bogactwo kulturowo-historyczne polskiej wsi to przede wszystkim jej mieszkańcy. Ludzie, którzy poprzez swoją aktywność i umiłowanie ojczyzny wnoszą do narodowego dziedzictwa własny, trwały ślad. Ślad, który staje się przykładem dla przyszłych pokoleń. Który świadczy o wielkości, chwale i znaczeniu kraju i regionu – tej najbliższej sercu ziemi, z której pochodzi.I gdyby przyszło nam żyć w niebie I w lazurach pośród gwiazd Nie zapomnielibyśmy nigdy ciebie Kraino o jałowej glebie Żyw nas przez drugi tysiąc lat (z wiersza Jana Lamęckiego na Tysiąclecie Polski) Bogactwo kulturowo-historyczne polskiej wsi to przede wszystkim jej mieszkańcy. Ludzie, którzy poprzez swoją aktywność i umiłowanie ojczyzny wnoszą do narodowego dziedzictwa własny, trwały ślad. Ślad, który staje się przykładem dla przyszłych pokoleń. Który świadczy o wielkości, chwale i znaczeniu kraju i regionu – tej najbliższej sercu ziemi, z której pochodzi.

Samorodny talent. Taką wybitną postacią był rzeźbiarz ludowy Jan Lamęcki, związany z Dąbrową Zieloną. Dzisiaj mieszkańcy tej ziemi mogą szczycić się jego bogatą spuścizną artystyczną. Należy on bowiem do najbardziej cenionych rzeźbiarzy ludowych i jest wzorem aktywności twórczej w ambitnym i szerokim wymiarze. Wzorem w wymiarze siły intelektualnej i patriotyzmu. Jan Lamęcki urodził się w 1895 roku w Radoszewnicy (obecnie gmina Dąbrowa Zielona). Jego czas twórczy przypadł na dziesięciolecia XX wieku, rzeźbił bowiem przez całe swoje życie, od lat najmłodszych po kres drogi. Jego pasję tworzenia w drewnie docenił pracownik naukowy Muzeum Etnograficznego w Krakowie – Aleksandra Jacher-Tyszkowa, autorka wspaniałego opracowania biograficznego, powstałego na bazie pamiętników Jana Lamęckiego.Twórczość pana Jana wyrosła na podłożu rodzinnej ziemi z pogranicza Małopolski, Kielecczyzny i Mazowsza. To wsie leżące się w pobliżu górnego biegu Pilicy; Dąbrowa Zielona, Olbrachcie, Radoszewnica, Święta Anna, Przyrów, Sokołowice, Chrząstów, oraz posiadłości ziemskie i folwarki należące do hrabiów Potockich, właścicieli dóbr chrząstowskich, i hrabiów ostrowskich z Maluszyna. Rodzice Jana Lamęckiego – Jan Lamęcki i Katarzyna z domu Kaliściak – należeli do najuboższej kategorii pracowników służących w okolicznych majątkach. Ojciec, z zamiłowania rybak, pracował jako fornal w majątku hrabiego Ostrowskiego. Matka z pierwszego małżeństwa miała trzech synów, gdy owdowiała wyszła za mąż za Jana Lamęckiego i miała z nim dwójkę dzieci – Jana i Mariannę. Po śmierci ojca Jana wyszła ponownie za mąż i przeniosła się do Kniei. Pozostawione w domu dzieci musiały radzić sobie same. Ośmioletni Jan podjął się wówczas opieki nad młodszą siostrą.Jan od najmłodszych lat pracował jako chłopak stajenny. Wyjeżdżał też na saksy, między innymi, do wsi Neudorf (koło Opola). Wybuch I wojny światowej zastał go w Niemczech w miejscowości Kleinberg. Do Polski powrócił w 1918 roku. W Dąbrowie Zielonej pracował jako „służbista”, pełniąc obowiązki polowego, a potem gajowego. Potem pan Jan przeprowadził się do Kościelca pod Częstochową, a następnie do Sokołowic koło Koniecpola. W okresie okupacji powrócił w rodzinne strony, do Dąbrowy Zielonej, i pracował przy budowaniu okopów. Po II wojnie światowej pracował w kamieniołomach. W tym czasie nawiązał kontakty z ośrodkami popierającymi ludową twórczość. Zaczął intensywniej działać artystycznie, rozwijając swój samorodny talent, aspiracje i świadomość artystyczną. Stał się twórcą.Już w wieku ośmiu lat Jan Lamęcki postanowił pisać swój pamiętnik, który zatytułował „Mały Janek sirota” – najpierw traktował to jako naukę pisania, potem przerodziło się to w pasję. Tworzył go do końca II wojny światowej, do 1945 roku. Pamiętnik obejmuje 28 zeszytów szkolnych, łącznie jest to 1218 stron. Jest barwnym dokumentem dziejów polskiej wsi na przełomie XIX i XX wieku, ilustrującym stosunki społeczne, obyczaje, zwyczaje rodzinne i prawne okresu II Rzeczypospolitej.